Hadi, bugün size siyaset pazarının fıkrasını anlatayım. Ama, bu fıkra güldürmekten çok, kahırdan beter bir gerçeği anlatacak.
Bir varmış bir yokmuş… Memleketin meşhur kürsülerinde ‘Kurnaz’ lakaplı bir adam, en gür sesiyle ahlak dersleri verir, perdeleri yırtacağını haykırırmış. Ama perdenin arkasında, ilkeleri bal gibi satar, kirli anlaşmalar yaparmış. Ne zaman başı sıkışsa, hemen Atatürk’ün adını anıp sığınırmış; çünkü o biliyormuş ki, bu ülkede o ad, en sağlam kalkandır.
Kurnaz’ın en büyük güvencesi ise, çevresindeki bir avuç insandan oluşan “Kefiller Ordusu”ymuş. Bu ordu, samimiyetten değil, çıkar ortaklığından oluşmuş; Kurnaz’ın pozisyonuna yatırım yapmışlar.
Derken bir gün, kirli işlerin fıkrası patlak vermiş. Kanıtlar, Kurnaz’ı köşeye sıkıştırmış, perdenin yırtılacağı kesinleşmiş.
O panik anında, Kurnaz’ın ordusundan biri öne fırlamış ve avazı çıktığı kadar bağırmış!”
Fıkra bu kadar! Mümkün değil! Ben size bir şey söyleyeyim mi? Dürüst olduklarına kefil olanlar…, başka bir şey söyleyeyim mi? Kurnaz’ın kefilinin sesi titriyormuş, çünkü o an anlamış ki: O ‘Mümkün değil!’ çığlığı, aslında “Vay anası! Bu durum benim için kabul edilemez, çünkü ben de batıyorum!” çaresizliğiymiş. Yatırım batmış, itibar iflas etmiş!
Adam, son bir gayretle, tartışmanın yönünü değiştirmeye çalışmış, tıpkı Kurnaz’ın panikleyince Atatürk demesi gibi, alakasız bir konuya zıplamış.
Fıkra da burada bitmiş.
Dur! Başka Bir Şey Söyleyeyim mi? Fıkra bu kadar zıp zıp zıplıyor!
Kurnaz, zıplasa da, yalanları ortaya saçılmıştı. O yüksek sesli “Mümkün değil!” feryatları, aslında bir itirafın kahırdan beter habercisiydi.
Tıpkı doğada her canlının birbirine bağımlı olması gibi, çıkar ekosisteminde de herkes birbirine bağımlıdır. Kefil olanlar, kefil olunanın gücüne bağımlıdır. Perdeyi dokuyanlar, o perdenin ardındaki kirli yola bağımlıdır. Biri düşerse!
Vicdanlı bir insan, haksız bir birlikteliğin parçası olmaktansa, tek başına kalmayı tercih ediyor.
Vicdanı tok insanlara, sevgi ve saygılarımla.
Münevver METİN
News
